درمان اعتیاد، درمان ضد ارزش‌هاست! 

حرکت از تاریکی‌ها به سمت نور

من هم مثل شما مصرف‌کننده بودم، پس حال شما را درک می‌کنم، خیلی‌ها میگن ترک اعتیاد که کاری نداره فقط کافیه یک کم اراده داشته باشی، یکی و دو روز درد و خماری می‌کشی و بعد تمام ،اصلا بحث اراده نیست بحث یکی دو روز نیست بحث مسیری که انسان به درمان برسد، یعنی مثل بقیه آدم‌ها  بتوان بدون مصرف مواد زندگی کرد، و به کارهای روزمره بپردازند.

مصرف کننده وقتی از خواب بیدار می‌شود، قبل از اینکه دست و صورتش را بشورد باید مواد مصرف کند تا مثل آدم‌های عادی بشه. اعتقاد خیلی‌ها درباره اعتیاد این است که می‌گویند: اعتیاد مسمومیت مزمن و بیماری لاعلاج است پیش رونده و درمانی ندارد در صورتی که اصلا این طور نیست. اعتیاد جایگزینی مزمن است؛ یعنی جایگزینی مواد مخدر بیرونی جای مواد مخدر طبیعی درونی بدن است. به طور ساده‌تر بدن ما سیستم تولید‌کننده مواد شبه افیونی مورد نیاز خودش است. اما هنگامی که ما مواد مخدر استفاده می‌کنیم یعنی از بیرون مواد را وارد بدن می‌کنیم در آن حالت است که دیگر کارخانه بدن تولید خود را کم کم متوقف می‌کند. 

برای اینکه فرد مصرف کننده بتواند به تعادل زندگی برسد، نیاز است که مجدداً این کارخانه راه‌اندازی شود. برای راه‌اندازی این کارخانه نیاز به عواملی است که در ادامه به آن می‌پردازیم، بعضی از مصرف‌کننده ها می‌گویند: ما که کار خاصی انجام ندادیم روزی چند تا دود زدیم یا یک قرص متادون می‌خوریم و یا هر  چیز دیگر و به گمان خود که فقط کمی در جسم خود تخریب به وجود آورده‌اند اما نمی‌دانند که جهان اعتیاد، جهان ضد ارزش‌هاست یعنی در دنیای تاریکی‌ها  زندگی می‌کند. اگر از یک مصرف‌کننده که به انتها خط رسیده است، بپرسید در جهنم است یا بهشت حتما جوابش جهنم است برای خروج از این جهنم نیاز است تا توبه کنیم. توبه به معانی بازگشت، یعنی آن مسیری که در اعتیاد طی کرده‌ایم را گام به گام  و قدم به قدم برگردیم.

 ما شاید بتوانیم مواد مصرفی خود را به سرعت قطع کنیم آن‌هم با کلی درد و خماری، اما ما هیچ تغییری در خود ایجاد نکرده‌ایم، و یا به زبان ساده‌تر ساختار درستی پایه‌ریزی نکرده‌ایم و برای همین امکان لغزش و تکرار اعتیاد بسیار است. پس به جای این‌که سریعتر این مسیر را طی کنیم یکبار برای همیشه پرونده اعتیاد خود را ببندیم  پس می‌گوییم ما در این مسیر هستیم تا آنکه به مقصد برسیم با کامیابی و سرافرازی ما اعتقاد راسخ داریم باید با بدن خود دوست باشیم و پله پله این مسیر را طی کنیم پس نیازی نیست که به بدن دردهای وحشتناکی بدهیم. این تفکر اشتباه رایجی است که اگر قرار است معتاد جماعت ترک کند و خوب شود باید درد بکشد و این طبیعی است. اگر ما از مسیر درد به این مقصد برسیم  در این جا ضمیر ناخودآگاه ما دائما در حال تصویر سازی لذت مصرف است. 

اما ما معتقدیم فردی که به این روش ترک می‌کند معتاد خاموش است. یعنی هیچ تغییری در رفتار و گفتار و کردار خود انجام نداده هر روز در تلاش و در مبارزه است که مصرف نکند.  مثل فردی است که درب اعتیاد را به فنری وصل کرده و برای بازنگهداشتن درب یکسره نگه دارد و دائما برای باز نگداشتن آن باید تلاش مضاعف انجام دهد و با کوچکترین حرکت ممکن است این فنر آزاد شده و اعتیاد دوباره آغاز گردد. برای این کار ما باید پله پله طبق دستور، مواد مصرفی خود را کم کنیم که در این مسیر ما در کنار شما هستیم